Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.......

Το χθες έμεινε σκονισμένο κι ασάλευτο στο τυπωμένο χαρτί. Το γκρίζο φάκελο , πληγωμένο από τον καιρό , φύλαγε χρόνια μέσα του την στιγμή, εκείνη την στιγμή που ο φωτογραφικός φακός κατάφερε να κλέψει από την αγκαλιά της λήθης. Η φωτογραφία στην αρχή μου φάνηκε κιτρινισμένη και θαμπή μα σύντομα άρχισε να καθαρίζει όπως και οι μνήμες εκείνης της βραδιάς. Παρατήρησα προσεκτικά το πρόσωπό του, είχαν περάσει πολλά χρόνια και άρχισα να ξεχνώ τα χαρακτηριστικά του. Το μόνο που έντονα θυμόμουν ακόμη ήταν η ματιά του, που σκοτεινή και μυστήρια έκλεινε όλο τον κόσμο μέσα της. Αυτή η ματιά που γεμάτη αντιφάσεις πόζαρε στην φωτογραφία που κρατούσα στα χέρια μου.
Βρεθήκαμε τυχαία, τότε που όλα φάνταζαν μικρά και η ζωή μεγάλη,τότε που όλα γινόταν δυνατά και το "δεν μπορώ" αδύνατο. Στα χέρια του κρατούσε μια υπόσχεση και την ψηλάφιζε υπομονετικά, το βήμα του αργό και σταθερό τον οδηγούσε σε άγνωστα μέρη για μένα που πολύ όμως ήθελα να γνωρίσω. Αυτός είχε ήδη ξεκινήσει για το ταξίδι, κι εγώ προσπαθούσα να βρω ακόμη τον τρόπο. Με κοίταξε βαθιά στην ψυχή και μου μίλησε με την σιωπή του. Ξεκινήσαμε για το βουνό, αυτός μπροστά κι εγώ λίγο πιο πίσω, μαγεμένος από την διαδρομή. Πορευόμασταν μαζί για την κορυφή που η υπόσχεση μας έδειξε. Ο δρόμος ανηφορικός, γεμάτος εμπόδια, βράχια και πεσμένα ξερά δέντρα. Ο συνταξιδιώτης μου δύσκολος, λιγομίλητος, αυστηρός μα πάντα παρών μέσα από την απουσία του. Μέσα από την σιωπή του άρχισε αυτό το μεγάλο ταξίδι της γνώσης που σημάδεψε την ζωή μου. Προχωρούσαμε μαζί ,ο καθένας στην μοναξιά του, μέσα στην σιωπή της πολύβουης σχέσης μας. Ζήσαμε σπουδαίες στιγμές, στιγμές που γίνανε αιώνες, ψάχναμε για το χρυσάφι του κόσμου, για τον πλούτο της ψυχής,για την ουσία του "υπάρχω". Χείμαρροι μας έβρεχαν, καταιγίδες μας απειλούσαν, λιακάδες μας ζεσταίνανε κι εμείς ακούραστοι συνεχίζαμε τον δρόμο για την κορυφή. Οι δυο μας γίναμε ένα ,συννεφιές και λιακάδες, σιωπές και ερωτηματικά, νίκες και ήττες, όλα μαζί ψηφίδες ενός έργου που προσπαθούσαμε να ολοκληρώσουμε.
Μα ξαφνικά όλα άρχισαν ν' αλλάζουν. Ο ένας δρόμος έγινε δύο, η μια υπόσχεση έσπασε σε χίλια κομμάτια και η κορυφή του βουνού χάθηκε στα σύννεφα. Όλα είχαν τελειώσει χωρίς να το καταλάβουμε , σιωπηλά και απρόσμενα όπως είχαν αρχίσει. Σιωπή.....
Αυτή όμως η σιωπή πονούσε, μάτωνε την υπόσχεση που ψυχορραγούσε στα χέρια μου. Καμία υπόσχεση δεν ζει με έναν, χρειάζεται δύο για να ζήσει. Απαρηγόρητος, πονεμένος, μόνος, δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή χωρίς δρόμο, χωρίς κορυφή, χωρίς αυτόν. Πάλεψα χρόνια για να βγω απ' το σκοτάδι της απουσίας του. Μέσα από την νεκρή υπόσχεση ξαφνικά γεννήθηκε η απόφαση. Σηκώθηκα όρθιος και την φόρεσα κατάσαρκα. Έκανα λέξεις τους παλμούς της καρδιάς μου, ο πόνος γλύκανε και η ματιά μπόρεσε να ταξιδέψει πιο πέρα από το τώρα. Εκεί κοντά στεκόταν ακόμη η κορυφή, μπροστά στα πόδια μου υπήρχε ακόμη ο δρόμος. Η ζωή συνέχιζε ασθμαίνοντας να κυνηγά τον χρόνο και να με καλεί να παίξω τυφλόμυγα μαζί του.
Κοίταξα πάλι την φωτογραφία, η μαύρη του ματιά χαμογελούσε ακόμη μα δεν με πλήγωνε πια. Τον αγαπώ ακόμη με μια αγάπη άλλη, απαλή, γλυκιά, απαλλαγμένη από υποσχέσεις και ντυμένη με την απόφαση της ζωής. Η σιωπή και η απουσία έχουν αλλάξει πλέον φορεσιά, αλλά ακόμη μου θυμίζουν τη ζωή που ζήσαμε μαζί, τα μονοπάτια που περπατήσαμε, τις σιωπές που μοιραστήκαμε. Ο χρόνος όλα τα τακτοποιεί στην σωστή θέση με την σωστή διάσταση.
Κοίταξα το χαμογελαστό πρόσωπο της φωτογραφίας και χαμογέλασα κι εγώ. Ανάμεσα στα δύο χαμόγελα έζησαν τα χρόνια της μοναξιάς και έγιναν ανάλαφρες νυφάδες χιονιού που με την αγνή λευκότητά τους στόλισαν την απόσταση. Μια απόσταση που όσο κι αν προσπαθεί ο χρόνος να την κάνει χάος δεν θα το καταφέρει ποτέ. Κάποιες ψυχές είναι γεννημένες για να είναι πάντα μαζί έστω κι αν είναι χώρια, είναι φτιαγμένες για να ακούνε η μία την άλλη έστω κι αν είναι δεμένες με την σιωπή.
Έκλεισα την φωτογραφία στον γκρίζο φάκελο και την φύλαξα πάλι στα βάθη της ψυχής μου.

1 σχόλιο:

  1. H αποσταση σβηνει τα μικρα αισθηματα και δυναμωνει τα μεγαλα,οπως ακριβως και ο αερας σβηνει τη φλογα απο το κερι,μα φουντωνει τη φωτια...

    καλησπερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή