Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ.......

Τίποτα δεν τελειώνει, όλοι συνεχίζουμε την ατέρμονη κυκλική μας πορεία ξανά και ξανά από την αρχή. Δεν υπάρχει ύλη, δεν υπάρχει θάνατος, υπάρχουν μόνο ψυχές που ταξιδεύουν στα μονοπάτια του σύμπαντος κόσμου.
Είναι οι ψυχές μας, που φορτωμένες εγωιστικά "θέλω" και καταπιεστικά "πρέπει", προσπαθούν να λευτερωθούν από τις συμβάσεις και να ταξιδέψουν σε ακρογιαλιές γεμάτες φεγγάρια και ουρανούς στολισμένους με κοχύλια.
Μα το όνειρο ασφυκτιά κάτω από τη σκιά του τεράστιου τοίχου που μόνοι μας χτίσαμε. Κάθε μέρα ο τοίχος υψώνεται όλο και περισσότερο, προσπαθώντας δήθεν να προστατέψει την ψυχή μας από τους εισβολείς, βουλιάζοντας αμετάκλητα την ύπαρξή μας στον σιωπηλό βυθό της μοναξιάς. Χανόμαστε σε γέφυρες και υπόγειες διαδρομές, σε μονόδρομους και διασταυρώσεις, περιμένοντας κάποιο φωτεινό σηματοδότη να καθορίσει την ρότα μας. Η τυφλή πορεία συνεχίζεται, χωρίς να προσέξουμε την πραγματική ζωή που μόνη της στην άκρη του δρόμου, προσπαθεί να μας χαρίσει χρώματα ανθρωπιάς και μυρωδιές συμπόνιας.
Μια απέραντη δύναμη αγάπης, ντυμένη με το φως της ελπίδας και της δημιουργίας, απλώνει σιωπηλά την ύπαρξή της και περιμένει τους ταξιδιώτες της γνώσης να την συναντήσουν. Μέσα από σπηλιές και ποτάμια, πάνω από θάλασσες και βουνά, δίπλα από εκκωφαντικούς θορύβους και πολύβουα πλήθη, όλοι μας ταξιδεύουμε πολεμώντας και ξαποσταίνοντας, γεμίζοντας τις καρδιές μας λάφυρα - στιγμές, λάφυρα - ελπίδες, λάφυρα - σκέψεις. Όλοι ψάχνουμε για ρίζες, μα ρίζα είναι η ψυχή μας. Όλοι κυνηγάμε τη γνώση, μα γνώση είναι τα συναισθήματά μας. Όλοι αναζητάμε προορισμό, μα προορισμός είναι η σκέψη μας.
Στην πορεία κάπου χαθήκαμε και χάσαμε το στόχο. Περιπλανόμαστε άσκοπα σε μια ρηχή ασχήμια, δίνοντας λάθος μάχες και διεκδικώντας απατηλά όνειρα. Αφήσαμε συναισθήματα, ελπίδες και σκέψεις να ψυχορραγούν στην άκρη του δρόμου, κάτω από την σκόνη του καλοκαιριού. Καμιά άνοιξη δε θα τα βρει, κανένα φθινόπωρο δε θα τα δροσίσει.
Μα ο τοίχος πρέπει να πέσει, το ποτάμι να βρει τη θάλασσα και η νύχτα να ξαναγεννήσει τη μέρα.
Ας χαμηλώσουμε τα μάτια του κορμιού μας και ας αφήσουμε τα μάτια της ψυχής μας να υψωθούν στο σύμπαν. Μια προσευχή θα γεννηθεί , μια προσευχή ντυμένη με το μεγαλείο της απλότητας, με το χρώμα της αλήθειας, με το άρωμα της σιωπής. Και τότε η νύχτα θα φωτίσει, θα γίνει κατακόκκινη, ο τοίχος θα γκρεμιστεί, θα γίνει κατάλευκη ματιά κι ελπιδοφόρο χαμόγελο και το ποτάμι θα βρει τη θάλασσα.
Ένα κοχύλι θα ανθίσει στη μέση του δρόμου και θα χαρίσει στις ζωές μας ξανά το διάφανο χρώμα της πρωινής δροσοσταλιάς.

ΚΑΛΌ ΤΑΞΊΔΙ........

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.......

Το χθες έμεινε σκονισμένο κι ασάλευτο στο τυπωμένο χαρτί. Το γκρίζο φάκελο , πληγωμένο από τον καιρό , φύλαγε χρόνια μέσα του την στιγμή, εκείνη την στιγμή που ο φωτογραφικός φακός κατάφερε να κλέψει από την αγκαλιά της λήθης. Η φωτογραφία στην αρχή μου φάνηκε κιτρινισμένη και θαμπή μα σύντομα άρχισε να καθαρίζει όπως και οι μνήμες εκείνης της βραδιάς. Παρατήρησα προσεκτικά το πρόσωπό του, είχαν περάσει πολλά χρόνια και άρχισα να ξεχνώ τα χαρακτηριστικά του. Το μόνο που έντονα θυμόμουν ακόμη ήταν η ματιά του, που σκοτεινή και μυστήρια έκλεινε όλο τον κόσμο μέσα της. Αυτή η ματιά που γεμάτη αντιφάσεις πόζαρε στην φωτογραφία που κρατούσα στα χέρια μου.
Βρεθήκαμε τυχαία, τότε που όλα φάνταζαν μικρά και η ζωή μεγάλη,τότε που όλα γινόταν δυνατά και το "δεν μπορώ" αδύνατο. Στα χέρια του κρατούσε μια υπόσχεση και την ψηλάφιζε υπομονετικά, το βήμα του αργό και σταθερό τον οδηγούσε σε άγνωστα μέρη για μένα που πολύ όμως ήθελα να γνωρίσω. Αυτός είχε ήδη ξεκινήσει για το ταξίδι, κι εγώ προσπαθούσα να βρω ακόμη τον τρόπο. Με κοίταξε βαθιά στην ψυχή και μου μίλησε με την σιωπή του. Ξεκινήσαμε για το βουνό, αυτός μπροστά κι εγώ λίγο πιο πίσω, μαγεμένος από την διαδρομή. Πορευόμασταν μαζί για την κορυφή που η υπόσχεση μας έδειξε. Ο δρόμος ανηφορικός, γεμάτος εμπόδια, βράχια και πεσμένα ξερά δέντρα. Ο συνταξιδιώτης μου δύσκολος, λιγομίλητος, αυστηρός μα πάντα παρών μέσα από την απουσία του. Μέσα από την σιωπή του άρχισε αυτό το μεγάλο ταξίδι της γνώσης που σημάδεψε την ζωή μου. Προχωρούσαμε μαζί ,ο καθένας στην μοναξιά του, μέσα στην σιωπή της πολύβουης σχέσης μας. Ζήσαμε σπουδαίες στιγμές, στιγμές που γίνανε αιώνες, ψάχναμε για το χρυσάφι του κόσμου, για τον πλούτο της ψυχής,για την ουσία του "υπάρχω". Χείμαρροι μας έβρεχαν, καταιγίδες μας απειλούσαν, λιακάδες μας ζεσταίνανε κι εμείς ακούραστοι συνεχίζαμε τον δρόμο για την κορυφή. Οι δυο μας γίναμε ένα ,συννεφιές και λιακάδες, σιωπές και ερωτηματικά, νίκες και ήττες, όλα μαζί ψηφίδες ενός έργου που προσπαθούσαμε να ολοκληρώσουμε.
Μα ξαφνικά όλα άρχισαν ν' αλλάζουν. Ο ένας δρόμος έγινε δύο, η μια υπόσχεση έσπασε σε χίλια κομμάτια και η κορυφή του βουνού χάθηκε στα σύννεφα. Όλα είχαν τελειώσει χωρίς να το καταλάβουμε , σιωπηλά και απρόσμενα όπως είχαν αρχίσει. Σιωπή.....
Αυτή όμως η σιωπή πονούσε, μάτωνε την υπόσχεση που ψυχορραγούσε στα χέρια μου. Καμία υπόσχεση δεν ζει με έναν, χρειάζεται δύο για να ζήσει. Απαρηγόρητος, πονεμένος, μόνος, δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή χωρίς δρόμο, χωρίς κορυφή, χωρίς αυτόν. Πάλεψα χρόνια για να βγω απ' το σκοτάδι της απουσίας του. Μέσα από την νεκρή υπόσχεση ξαφνικά γεννήθηκε η απόφαση. Σηκώθηκα όρθιος και την φόρεσα κατάσαρκα. Έκανα λέξεις τους παλμούς της καρδιάς μου, ο πόνος γλύκανε και η ματιά μπόρεσε να ταξιδέψει πιο πέρα από το τώρα. Εκεί κοντά στεκόταν ακόμη η κορυφή, μπροστά στα πόδια μου υπήρχε ακόμη ο δρόμος. Η ζωή συνέχιζε ασθμαίνοντας να κυνηγά τον χρόνο και να με καλεί να παίξω τυφλόμυγα μαζί του.
Κοίταξα πάλι την φωτογραφία, η μαύρη του ματιά χαμογελούσε ακόμη μα δεν με πλήγωνε πια. Τον αγαπώ ακόμη με μια αγάπη άλλη, απαλή, γλυκιά, απαλλαγμένη από υποσχέσεις και ντυμένη με την απόφαση της ζωής. Η σιωπή και η απουσία έχουν αλλάξει πλέον φορεσιά, αλλά ακόμη μου θυμίζουν τη ζωή που ζήσαμε μαζί, τα μονοπάτια που περπατήσαμε, τις σιωπές που μοιραστήκαμε. Ο χρόνος όλα τα τακτοποιεί στην σωστή θέση με την σωστή διάσταση.
Κοίταξα το χαμογελαστό πρόσωπο της φωτογραφίας και χαμογέλασα κι εγώ. Ανάμεσα στα δύο χαμόγελα έζησαν τα χρόνια της μοναξιάς και έγιναν ανάλαφρες νυφάδες χιονιού που με την αγνή λευκότητά τους στόλισαν την απόσταση. Μια απόσταση που όσο κι αν προσπαθεί ο χρόνος να την κάνει χάος δεν θα το καταφέρει ποτέ. Κάποιες ψυχές είναι γεννημένες για να είναι πάντα μαζί έστω κι αν είναι χώρια, είναι φτιαγμένες για να ακούνε η μία την άλλη έστω κι αν είναι δεμένες με την σιωπή.
Έκλεισα την φωτογραφία στον γκρίζο φάκελο και την φύλαξα πάλι στα βάθη της ψυχής μου.

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

ΤΩΡΑ ΠΙΑ.....

Κούρσεψε ο χρόνος τη ζωή κι άφησε πόρτες ορθάνοιχτες να χάσκουν στο κενό. Πήρε μαζί του συναισθήματα κι εικόνες της νιότης και τις έθαψε βαθιά μέσα στα κύματα που πάνε κι έρχονται στις όχθες των καιρών. Χάθηκαν τα χρώματα των λέξεων και οι σκέψεις έμειναν στεγνές κάτω από τον ήλιο να τις σιγοκαίει. Τα χρόνια ανέτειλαν κι έδυσαν σαν ηλιαχτίδες αφήνοντας πίσω τους σημάδια στην καρδιά μου και πόθους ανεκπλήρωτους. Στέκομαι εδώ χωρίς πλέον να ξέρω τι πρέπει να κάνω για να ζωντανέψω τις ηλιαχτίδες του τότε και να τις κάνω φώς. Βούλιαξα στου χρόνου τις ανάγκες κι άφησα τη δύναμη του νου να με προσπεράσει.Αέναο, πολύχρωμο σκοτάδυ μας τύλιξε χωρίς να το καταλάβουμε. Που πήγε η γνώση? Που έφυγαν τα όνειρα? Που λάθεψε η σκέψη?
Η θάλασσα σαλεύει ακόμη κι αγκομαχά στο σημείο που συναντάει την στεριά και οι παπαρούνες , σαν ανοιχτές πληγές στην πέτρα, λυκνίζονται ακόμα ρυθμικά με τον αέρα. Κι εγώ κρατώ ακόμη μέσα μου άσβεστη την φλόγα μιας εποχής, μοναδικό όπλο ζωής, όπως το κοχύλια καρατούν αιώνια μέσα τους τον χο της θάλασσας.
Τα χρόνια καιρό κλειδωμένα μέσα μου, όρμησαν ξάφνου προς τα έξω απαιτώντας τις απαντήσεις που τους χρωστάω, ζητώντας τη ζωή που τους στέρησα. Τώρα πια είναι η ώρα της παραδοχής, της αποκάλυψης, τώρα είναι η ώρα της αλήθειας. Τώρα που η μάχη με τον χρόνο έληξε, γύρισα πίσω και είδα τα νιάτα να μου χαμογελούν και να προκαλούν τις πρώτες μου ρυτίδες σε διάλογο....Σήμερα μπορώ να μου πω όλες τις αλήθειες και να φωτίσω όλα μου τα λάθη που τόσα χρόνια έκρυβα για να μην πληγώσω το γόητρο της νιότης.

Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Ο Επίκουρος λέει ότι είναι γλυκό πράμα η ανάμνηση των πεθαμένων φίλων αλλά εμένα ο πατέρας μου συχνά όταν ζούσε ήταν και λίγο εχθρός.Ηδιαφορετική οπτική της ζω'ης μας έκανε πολλές φορές να φτάνουμε τις διαφωνίες μας στα άκρα.Ευτυχώς ομως τα τελευταία χρόνια προλάβαμε να απλώσουμε μια φέφυρα ανάμεσά μας και να προχωρήσουμε έστω και λίγο μαζί.Λέω ευτυχώς γιατί τώρα θα ήταν πολύ αργά. Δεν μπορείς να έχεις σχέση με ένα νεκρό, το μόνο που μπορείς να κάνεις μετά το φευγιό είναι να κρατάς ζωντανή μια εικόνα, μια ανάμνηση.
Όσο ήμουν μικρός τον έβλεπα πάντα μέσα από πρίσμα επικριτικό και πολλές φορές απόλυτα καταδικαστικό. Η δύναμη της νιότης και η σιγουριά της με οδηγούσαν στο να τον πυροβολώ αβασάνιστα και να τον καταδικάζω "στο πυρ το εξώτερον". Ηζωή όμως έχει ανάγκη πάντα από γέφυρες......... Ήταν κι αυτός άνθρωπος με αδυναμίες, ήταν κι αυτός κάποτε γιός κι έγινε πατέρας και βέβαια δεν σπούδασε για να περάσει από το ένα στάδιο στο άλλο. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως πίσω από την κάθε του πράξη κρυβόταν ένας τρόπος σκέψης μιας άλλης εποχής, πως οι συμπεριφορές του γεννιόταν μέσα απο εσωτερικές μυστικές διαδρομές που δεν υποψιαζόμουν. Δεν εστίαζα ποτέ στις καλές στιγμές, αυτές τις θεωρούσα πάντα δεδομένες ,ήμουν πάντα απέναντι του κρίνοντας τα λάθη του. Ήθελα ο πατέρας μου να είναι ένας μικρός Θεός κομμέμος και ραμμένος στα μέτρα μου. Έκανα κι εγώ το λάθος που κάνουν οι περισσότεροι γιοί, ήθελα να τον αλλάξω, ήθελα να πείσω πως ο δικός μου τρόπος ήταν ο σωστός κι αυτόν έπρεπε να ακολουθήσει για να συναντηθούμε.
Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια της ζωής του καταφέραμε και οι δυο μετριάζοντας το εγώ μας να βρεθούμε πιό κοντά. Αυτός δέχτηκε για πρώτη φορά να επιβραβεύσει τις προσπάθειες και τις επιλογές μου, κι εγώ έσκυψα κοντά του και ασχολήθηκα με τις απόψεις και τις αποφάσεις του. Τελικά δεν είχε πάντα άδικο. Πολλές επιλογές του που για τα δικά μου δεδομένα φάνταζαν λάθος, σύμφωνα με τα δικά του ήταν σωστές. Εκεί πάνω στην γέφυρα σταμάτησα να κρίνω τα αποτελέσματα των επιλογών του και για πρώτη φορά έριξα μια πρώτη φορά στις αιτίες τους. Έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα μα είμαι χαρούμενος που το κατάφερα έστω και λίγο πρίν το τέλος.
Έχουν περάσει πέντε χρόνια απο τον θάνατό του, ακόμη κι εκείνη τη στιγμή διάλεξε έναν τρόπο αποχώρησης που με έκανε έξαλλο από θυμό. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο όταν μου είπε"κλείνω και φεύγω", έκλεισε το τηλέφωνο και πέθανε. Λίγες μέρες μετά συνειδητοποίησα πως ο τελευταίος που τον είχα ακούσει ήμουν εγώ.Ο θυμός μου για την απότομη έξοδό του δεν με είχε αφήσει να δω τα πράγματα ψύχραιμα. Έφυγε όπως αυτός ήθελε και παρακαλούσε, όρθιος ,αξιοπρεπής, γεμάτος δύναμη. Αυτός ο θυμός άργησε να καταλαγιάσει, την ώρα που το νεκρό σώμα του έμπαινε στο χώμα εγώ ,για άλλη μια φορά, του φώναζα τα παράπονά μου, του έριχνα ευθύνες για το ότι έφυγε αφήνοντας με μόνο να παλεύω με τα προβλήματα, μου έριχνε το μπαλάκι κι εγώ οργιζόμουν. Έπρεπε από εκείνη τη στιγμή να αναλάβω εγώ να φέρω σε πέρας ότι αυτός είχε αφήσει στη μέση. Κι άλλο λάθος.....,εγώ έπρεπε να συνεχίσω το δικό μου δρόμο και όχι να μπώ στο δικό του, αυτός είχε μόλις τελειώσει. Καθόμουν εκεί γονατιστός μέχρι την τελευταία φτυαριά, ο θόρυβος που έκανε το χώμα καθώς έπεφτε μου τρυπούσε τ'αυτιά και νόμιζα πως η γη χανόταν.
Κι όμως πόσο εύκολα οι άνθρωποι φεύγουν απ'τη ζωή μας! Κλαίμε για μας και όχι γι αυτούς που φεύγουν, τους ζητάμε ευθύνες για το ότι μας άφησαν μόνους.
Αναρωτιέμαι τι έχει μείνει ύστερα από τόσα χρόνια, ένα κομάτι άσπρο μάρμαρο χαμηλά στο χώμα, ένας μεγάλος σταυρός και μια κιτρινισμένη από τον καιρό φωτογραφία. Δεν πήγα ποτέ στον τάφο του, άλλωστε αυτός δεν είναι εκεί. Με ενοχλούν τα πλαστικά λουλούδια, τα άσβεστα κεριά και οι παλιές φωτογραφίες. Τα νεκροταφεία είναι μικρά εμπορικά κέντρα που μαζεύονται άνθρωποι ψάχνοντας την ελπίδα, εγώ την ελπίδα την βρήκα στα μάτια της οκτάχρονης τότε κόρης μου όταν δυο χρόνια μετά την μέρα που ο παππούς "πήγε στον ουρανό" με ρώτησε γιατί δεν χαμογελάω πιά όπως παλιά. Αυτόματα το πένθος είχε τελειώσει.
Τώρα πια ζω την παράδοξη απουσία του. Η ανάμνηση του μπαμπά μπήκε κι αυτή στη βάση των δεδομένων του μυαλού μου μαζί με χιλιάδες αλλες πληροφορίες της καθημερινότητας.Κάθε φορά που τα data της εικόνας του εμφανίζονται στην επιφάνεια εργασίας μου, ένα διαφορετικό πένθος γεννιέται μέσα μου, σιωπηλό, αντιδραματικό, εντελώς στεγνό και αθέατο.
Ο απολογισμός ενός θανάτου είναι νομίζω τις περισσότερες φορές ίδιος. Όλα πρέπει να λέγονται και να γίνονται εν ζωή, "μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται", καμιά πληγή δεν κλείνει απλά σέρνεται πίσω σου δια βίου και σε καθορίζει. Όσες προσευχές και μνημόσυνα κι αν κάνεις, όσα καντήλια και άσβεστα κεριά κι αν ανάψεις, όσα δακρυα κι αν αφήσεις πάνω στα μάρμαρα, όλα πάνε τζάμπα. Πρέπει να βρείς το κουράγιο να σταθείς μπροστά σον άνθρωπο που σε γέννησε, με ψυχή γυμνή, και να του πείς όλα όσα θέλεις πριν πεθάνει, παράπονα, οργή, αγάπη, μίσος, όλα...Αν στο τέλος αποτύχεις να χτίσεις μια ώριμη σχέση με τον πατέρα σου να ξέρεις οτι τίποτα δε θα γεμίσει το κενό. Πάρτο απόφαση και ξέχασε πως κάποτε ήσουν γιός, άλλαξε ρότα και γίνε τουλάχιστον σωστός πατέρας, τότε μόνο θα καταλάβεις πως κι ο δικός σου πατέρας δεν σου κράτησε ποτέ κακία για τίποτα. Ίσως στο βάθος του χρόνου τα βήματά σου σε οδηγήσουν στον τάφο του, όχι για να του μιλήσεις, αλλά μόνο και μόνο για να πετάξεις απο πάνω του όλα τα πλαστικά λουλούδια που του βαραίνουν τη μνήμη.-

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

ΝΑΙ , ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ....!!!!!

Κι ετσιεχθες το βραδυ ενας κυκλος ζωης εκλεισε και ενας αλλος εχει ηδη ανοιξει.Απο το μικροφωνο του σχολειου ακουστηκε το ονομα της κορης μου για να παραλαβει το απολυτηριο του δημοτικου.Αυτοματα λες και πατηθηκε το play, μια ταινια αρχισε να προβαλεται στην οθονη του μυαλου μου.νοσταλγικα, γλυκα συναισθηματα και εικονες πασπαλισμενες ζαχαρη αχνη γεμισαν την ψυχη μου.Εξι χρονια γεματα στιγμες κι αναμεσα τους ενα μικρο παπακι να μεγαλωνει και να γινεται κυκνος. Στην μεγαλη οθονη αρχισαν να προβαλονται φωτογραφιες απο την σχολικη ζωη των "αποφοιτων",παιδια με προσωπακια φωτεινα και χαρουμενα που σιγα σιγα αλλαζαν και κρατοντας την δροσια τους γινοταν εφηβοι με αυτοπεποιθηση και ορμη.
Σταθηκα στην γωνια του προαυλιου και την παρακολουθουσα.Το αγουρο γυναικειο της σωμα δεν εμοιαζε με εκεινο το παιδικο που θυμομουν, ηματια της γαλαζια σαν τεραστια θαλασσα και οι κινησεις της,γυναικειες πλεον, προδιδαν την αλλαγη.Το μικρο μπουμπουκι ανθιζε και γινοταν καμελια.
Απλωσα το χεριμου και ακουμπησα τον ωμο της γυναικας μου, ηθελα να αιστανθω την παρουσια της, να την ευχαριστησω για το δωρο που μου χαρισε,να της εκφρασω ευγνωμοσυνη και θαυμασμο. Δωδεκα χρονια καθημερινης προσπαθειας, ψυχικης καταθεσης και πραγματικης αγαπης ειχαν δημιουργησει ενα μικρο θαυμα, ειχαν βαλει τις βασεις για το αυριο.
Τα πρωτα δακρυα αποχωρισμου φανηκαν στο διαφανο προσωπο της μικρης.Στα χερια της κρατουσε πλεον και επισημα το χαρτι του τελους "ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΟ".......
Αγκαλιες, ευχες, εικονες,δακρυα, συναισθηματα, ολα μαζι πεταγαν πανω απο τις ψυχες τους κι εγω παρατηρητης μιας νεας ζωης επλαθα ονειρα και ψυθηριζα προσευχες.
Για αλη μια φορα δεν τα καταφερα, η φωνη μου εσπασε και ενα δακρυ φανηκε στον οριζοντα των ματιων μου.
Βγηκαμε απο την μεγαλη καγκελοπορτα του σχολειου, την κοιταζα καθως προχωρουσε μπροστα μου, ηταν η στιγμη που εχασα την μαχη με το δακρυ. Το αφησα να κυλησει με ανακουφηση και περηφανεια.
"ΝΑΙ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ!!!"

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

ΕΓΩ ΚΙ Ο ΑΛΛΟΣ

Ξαφνικα ολα αλλαξαν,χρονια περιμενες και η ωρα ειχε φτασει, τα φτερα σου μουδιασμενα και δειλα απλωθηκαν και αρχισες να πετας.Το ταξιδι ξεκινησε κι εσυ θαμπωμενος απο το φως πηγαινεις ολο πιο ψηλα. Οι ακτινες του ηλιου σε χαιδευουν και αισθανεσαι επιτελους ζωντανος,μα το χθες γατζωμενο πανω σου ακομη σαλευει απειλητικα και σε προκαλει.
Γι αυτο το σκοταδυ θελω να μιλησω,το σκοταδυ της ψυχης μου.
Λιγες ειιναι οι αναμνησεις μου που ντυμενες πολυχρωμα στεκονται αφοβα στο φως του ηλιου,οι περισσοτερες κρυβονται πισω απο μια ανθρωποφαγα σκια.
Ειναι δυσκολο να μεγαλωνεις σε μια οικογενεια που ζει πισω απο τον ηλιο και ακομα πιο δυσκολο να εισαι εσυ αυτος που εχεις αναλαβει ,αθελα σου, την υποχρεωση να της χαρισεις λιγο φως.Απο τα πρωτα χρονια της ζωης μου αιστανθηκα την υποχρεωση να ειμαι τελειος, μια υποχρεωση που οι αλλοι, σιγα σιγα ,υποδορια μου περασαν χωρις να το καταλαβω.Ημουν ο μονος που μπορουσε να πραγματοποιησει τις προσδοκιες τους και επρεπε να το κανω με τον καλυτερο τροπο.Επρεπε παντα να ειμαι αυτο που οι αλλοι ηθελαν, να ακολουθω τα πρεπει τους και να τους χαριζω με την υποκοη μου την χαρα.Ημουν ενα παιδι μαζεμενο και συνετο ,οχι γιατι ηθελα αλλα γιατι ετσι επρεπε.Η υπακοη και η αντιδραση δεν υπηρχαν, το ξεσπασμα και η απαιτηση απαγορευοταν και παντα επρεπε να ακολουθω κανονες και στρατηγικες.Ολα επρεπε να τα οργανωνω σωστα απο πριν προβλεποντας το αποτελεσμα της καθε μου πραξης. Αν η οποιαδηποτε επιλογη μου φανταζε αμφιβολη αμεσως της εκανα delete, δεν ειχα το δικαιωμα του ρισκου.Επρεπε ολοι να θαυμαζουν την ωριμοτητα μου και να δινουν γι αυτο επαινους στους γονεις μου. Αυτος αλλωστε ηταν ο στοχος,επρεπε εγω να ειμαι το καμαρι της οικογενειας που κρατοντας με ψηλα σα λαβαρο θα εκρυβα την σκια.
Σιγα σιγα αρχισα να καταλαβαινω το παιχνιδι αλλα δεν μπορουσα να αντιδρασω, το φαρμακο της της ενεσης ειχε απλωθει για τα καλα σε ολοκληρο τον συναισθηματικο μου κοσμο.Συνεχιζα να ειμαι ενας Αλλος. Εβλεπα στα ματια των γονιων μου απο την μια την σκια και απο την αλλη την παρακλιση. Χωρις λογια, ισως και ασυνειδητα,οταν με κοιταζαν εκλιπαρουσαν για λιγο φως.Ετσι αποφασισα να συνεχισω να ειμαι ο Αλλος για να τους δωσω λιγη χαρα. Καθισμενος στην ακρη, διακριτικος , γεματος αγαπη και κατανοηση, εχτιζα το σκαρι της ζωης που μου υπαγορευαν.Ειχα γινει το αποκουμπι και η ελπιδα τους κι αυτο με παρηγορουσε. Μπορει να θυσιαζα τον εαυτο μου για τον Αλλο μα εβλεπα την θυσια να πιανει τοπο.
Παντα ομως ενας κεραυνος πληγωνει την σιωπη της νυχτας και προλογιζει την απροσμενη καταιγιδα.Το ρολοι ειχε κανει μια ολοκληρη περιστροφη και ηταν ξανα στο σημειο μηδεν.
Ειχα βαρεθει να ειμαι ο Αλλος ηθελα να γινω ο εαυτος μου οσο ηταν ακομη καιρος.Επρεπε να γλυτωσω απο το καραβι που βουλιαζε.Αφησα την ψυχη μου ανοιχτη και το μυαλο μου χαλαρο να αιστανθουν τον ερωτα. Για πρωτη φορα αφαιθηκα να με παρασυρει το αγνωστο χωρις μελετημενες κινησεις και στρατηγικες.Τελικα καταφερα να δωθω ανευ ορων σ'ενα αυριο που εγω θα αποφασιζα γι αυτο.
Εφυγα............. Η επομενη μερα με βρηκε να αναπνεω καθαρο οξυγονο με ανακουφιση και να πεταω περα απο τα σκοτεινα μου "χθες". Τα αντιφατικα μου συναισθηματα ομως ακομη με πληγωναν,οι επιθυμιες μαχονταν με τις υποχρεωσεις. Η μαχη ομως ηταν ανιση πλεον, ο Αλλος ειχε χασει.
Πανω απο δεκα χρονια εχουν περασει απο την πρωτη μου ελευθερη πτηση, η πορεια μου εχει αλλαξει ενελως και μια νεα ,ολοκληρωτικα δικη μου, οκογενεια με αγκαλιαζει ζεστα χαριζοντας μου την ηρεμια και τη δημιουργηκοτητα που παντα ζητουσα.
Η ζωη ομως ειναι σκληρη και δεν κανει εκπτωσεις και χαρες.Τα σημαδια που αφηνουν πανω μας τα παιδικα χρονια δεν σβηνουν ποτε ,μας συντροφευουν μεχρι το τελος.Δεν μπορουμε να γλυτωσουμε η να αδιαφορησουμε γι αυτα. Το μονο που μπορουμε να κανουμε ειναι να μαθουμε να ζουμε μ'αυτα και να τα χειριζομαστε.
Καθε φορα που ριχνω την ματια μου στον οριζοντα της ψυχης μου συνανταω εκεινη την παλια σκια που μ'εχει σημαδεψει καθοριζοντας καθε πτηση και καθε πορεια της ζωης μου.Ειναι ακομη εδω και προσπαθει να καλυψει ολοκληρη την νεα μου ζωη.Πολλες φορες καταφερνει να απλωσει το σκοταδυ της και να σπιλωσει συναισθηματα κι αγαπες.Ενας καινουριος καθημερινος αγωνας εχει γεννηθει,το ιδιο σκληρος και επωδυνος. Αυτη η σκια πρεπει να μεινει στην ακρη, χωρις να ενοχλει κανεναν απο τους αγαπημενους μου, παρα μονο εμενα.Δυσκολος πολεμος και πολλες φορες ανισος,μαχες κερδιζονται και αλλες χανονται μα εγω πρεπει να στεκομαι ορθιος και να παλευω τις συννεφιες μου .
Ο πολεμος δεν εχει τελειωσει ακομη και οι μαχες συνεχιζονται. Μεσα μου ξερω πως καθε πολεμος τελειωνει με απωλειες. Ενα πραμα φοβαμαι,την τελευταια μαχη, την μητερα των μαχων. Ελπιζω οταν φθασει η ωρα της να ειμαι ετοιμος και να πολεμησω οσο πιο σωστα γινεται. Ξερω πως εκεινη τη στιγμη, λιγο πριν αρχισει η μαχη, θα εμφανιστει παλι μπροστα μου ο Αλλος, πανοπλος,ετοιμος να με κατασπαραξει, κι εγω πρεπει να βρω το κουραγιο να Με νικησω αλλη μια φορα..............