ΕΓΩ ΚΙ Ο ΑΛΛΟΣ

Ξαφνικα ολα αλλαξαν,χρονια περιμενες και η ωρα ειχε φτασει, τα φτερα σου μουδιασμενα και δειλα απλωθηκαν και αρχισες να πετας.Το ταξιδι ξεκινησε κι εσυ θαμπωμενος απο το φως πηγαινεις ολο πιο ψηλα. Οι ακτινες του ηλιου σε χαιδευουν και αισθανεσαι επιτελους ζωντανος,μα το χθες γατζωμενο πανω σου ακομη σαλευει απειλητικα και σε προκαλει.
Γι αυτο το σκοταδυ θελω να μιλησω,το σκοταδυ της ψυχης μου.
Λιγες ειιναι οι αναμνησεις μου που ντυμενες πολυχρωμα στεκονται αφοβα στο φως του ηλιου,οι περισσοτερες κρυβονται πισω απο μια ανθρωποφαγα σκια.
Ειναι δυσκολο να μεγαλωνεις σε μια οικογενεια που ζει πισω απο τον ηλιο και ακομα πιο δυσκολο να εισαι εσυ αυτος που εχεις αναλαβει ,αθελα σου, την υποχρεωση να της χαρισεις λιγο φως.Απο τα πρωτα χρονια της ζωης μου αιστανθηκα την υποχρεωση να ειμαι τελειος, μια υποχρεωση που οι αλλοι, σιγα σιγα ,υποδορια μου περασαν χωρις να το καταλαβω.Ημουν ο μονος που μπορουσε να πραγματοποιησει τις προσδοκιες τους και επρεπε να το κανω με τον καλυτερο τροπο.Επρεπε παντα να ειμαι αυτο που οι αλλοι ηθελαν, να ακολουθω τα πρεπει τους και να τους χαριζω με την υποκοη μου την χαρα.Ημουν ενα παιδι μαζεμενο και συνετο ,οχι γιατι ηθελα αλλα γιατι ετσι επρεπε.Η υπακοη και η αντιδραση δεν υπηρχαν, το ξεσπασμα και η απαιτηση απαγορευοταν και παντα επρεπε να ακολουθω κανονες και στρατηγικες.Ολα επρεπε να τα οργανωνω σωστα απο πριν προβλεποντας το αποτελεσμα της καθε μου πραξης. Αν η οποιαδηποτε επιλογη μου φανταζε αμφιβολη αμεσως της εκανα delete, δεν ειχα το δικαιωμα του ρισκου.Επρεπε ολοι να θαυμαζουν την ωριμοτητα μου και να δινουν γι αυτο επαινους στους γονεις μου. Αυτος αλλωστε ηταν ο στοχος,επρεπε εγω να ειμαι το καμαρι της οικογενειας που κρατοντας με ψηλα σα λαβαρο θα εκρυβα την σκια.
Σιγα σιγα αρχισα να καταλαβαινω το παιχνιδι αλλα δεν μπορουσα να αντιδρασω, το φαρμακο της της ενεσης ειχε απλωθει για τα καλα σε ολοκληρο τον συναισθηματικο μου κοσμο.Συνεχιζα να ειμαι ενας Αλλος. Εβλεπα στα ματια των γονιων μου απο την μια την σκια και απο την αλλη την παρακλιση. Χωρις λογια, ισως και ασυνειδητα,οταν με κοιταζαν εκλιπαρουσαν για λιγο φως.Ετσι αποφασισα να συνεχισω να ειμαι ο Αλλος για να τους δωσω λιγη χαρα. Καθισμενος στην ακρη, διακριτικος , γεματος αγαπη και κατανοηση, εχτιζα το σκαρι της ζωης που μου υπαγορευαν.Ειχα γινει το αποκουμπι και η ελπιδα τους κι αυτο με παρηγορουσε. Μπορει να θυσιαζα τον εαυτο μου για τον Αλλο μα εβλεπα την θυσια να πιανει τοπο.
Παντα ομως ενας κεραυνος πληγωνει την σιωπη της νυχτας και προλογιζει την απροσμενη καταιγιδα.Το ρολοι ειχε κανει μια ολοκληρη περιστροφη και ηταν ξανα στο σημειο μηδεν.
Ειχα βαρεθει να ειμαι ο Αλλος ηθελα να γινω ο εαυτος μου οσο ηταν ακομη καιρος.Επρεπε να γλυτωσω απο το καραβι που βουλιαζε.Αφησα την ψυχη μου ανοιχτη και το μυαλο μου χαλαρο να αιστανθουν τον ερωτα. Για πρωτη φορα αφαιθηκα να με παρασυρει το αγνωστο χωρις μελετημενες κινησεις και στρατηγικες.Τελικα καταφερα να δωθω ανευ ορων σ'ενα αυριο που εγω θα αποφασιζα γι αυτο.
Εφυγα............. Η επομενη μερα με βρηκε να αναπνεω καθαρο οξυγονο με ανακουφιση και να πεταω περα απο τα σκοτεινα μου "χθες". Τα αντιφατικα μου συναισθηματα ομως ακομη με πληγωναν,οι επιθυμιες μαχονταν με τις υποχρεωσεις. Η μαχη ομως ηταν ανιση πλεον, ο Αλλος ειχε χασει.
Πανω απο δεκα χρονια εχουν περασει απο την πρωτη μου ελευθερη πτηση, η πορεια μου εχει αλλαξει ενελως και μια νεα ,ολοκληρωτικα δικη μου, οκογενεια με αγκαλιαζει ζεστα χαριζοντας μου την ηρεμια και τη δημιουργηκοτητα που παντα ζητουσα.
Η ζωη ομως ειναι σκληρη και δεν κανει εκπτωσεις και χαρες.Τα σημαδια που αφηνουν πανω μας τα παιδικα χρονια δεν σβηνουν ποτε ,μας συντροφευουν μεχρι το τελος.Δεν μπορουμε να γλυτωσουμε η να αδιαφορησουμε γι αυτα. Το μονο που μπορουμε να κανουμε ειναι να μαθουμε να ζουμε μ'αυτα και να τα χειριζομαστε.
Καθε φορα που ριχνω την ματια μου στον οριζοντα της ψυχης μου συνανταω εκεινη την παλια σκια που μ'εχει σημαδεψει καθοριζοντας καθε πτηση και καθε πορεια της ζωης μου.Ειναι ακομη εδω και προσπαθει να καλυψει ολοκληρη την νεα μου ζωη.Πολλες φορες καταφερνει να απλωσει το σκοταδυ της και να σπιλωσει συναισθηματα κι αγαπες.Ενας καινουριος καθημερινος αγωνας εχει γεννηθει,το ιδιο σκληρος και επωδυνος. Αυτη η σκια πρεπει να μεινει στην ακρη, χωρις να ενοχλει κανεναν απο τους αγαπημενους μου, παρα μονο εμενα.Δυσκολος πολεμος και πολλες φορες ανισος,μαχες κερδιζονται και αλλες χανονται μα εγω πρεπει να στεκομαι ορθιος και να παλευω τις συννεφιες μου .
Ο πολεμος δεν εχει τελειωσει ακομη και οι μαχες συνεχιζονται. Μεσα μου ξερω πως καθε πολεμος τελειωνει με απωλειες. Ενα πραμα φοβαμαι,την τελευταια μαχη, την μητερα των μαχων. Ελπιζω οταν φθασει η ωρα της να ειμαι ετοιμος και να πολεμησω οσο πιο σωστα γινεται. Ξερω πως εκεινη τη στιγμη, λιγο πριν αρχισει η μαχη, θα εμφανιστει παλι μπροστα μου ο Αλλος, πανοπλος,ετοιμος να με κατασπαραξει, κι εγω πρεπει να βρω το κουραγιο να Με νικησω αλλη μια φορα..............