Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

ΤΩΡΑ ΠΙΑ.....

Κούρσεψε ο χρόνος τη ζωή κι άφησε πόρτες ορθάνοιχτες να χάσκουν στο κενό. Πήρε μαζί του συναισθήματα κι εικόνες της νιότης και τις έθαψε βαθιά μέσα στα κύματα που πάνε κι έρχονται στις όχθες των καιρών. Χάθηκαν τα χρώματα των λέξεων και οι σκέψεις έμειναν στεγνές κάτω από τον ήλιο να τις σιγοκαίει. Τα χρόνια ανέτειλαν κι έδυσαν σαν ηλιαχτίδες αφήνοντας πίσω τους σημάδια στην καρδιά μου και πόθους ανεκπλήρωτους. Στέκομαι εδώ χωρίς πλέον να ξέρω τι πρέπει να κάνω για να ζωντανέψω τις ηλιαχτίδες του τότε και να τις κάνω φώς. Βούλιαξα στου χρόνου τις ανάγκες κι άφησα τη δύναμη του νου να με προσπεράσει.Αέναο, πολύχρωμο σκοτάδυ μας τύλιξε χωρίς να το καταλάβουμε. Που πήγε η γνώση? Που έφυγαν τα όνειρα? Που λάθεψε η σκέψη?
Η θάλασσα σαλεύει ακόμη κι αγκομαχά στο σημείο που συναντάει την στεριά και οι παπαρούνες , σαν ανοιχτές πληγές στην πέτρα, λυκνίζονται ακόμα ρυθμικά με τον αέρα. Κι εγώ κρατώ ακόμη μέσα μου άσβεστη την φλόγα μιας εποχής, μοναδικό όπλο ζωής, όπως το κοχύλια καρατούν αιώνια μέσα τους τον χο της θάλασσας.
Τα χρόνια καιρό κλειδωμένα μέσα μου, όρμησαν ξάφνου προς τα έξω απαιτώντας τις απαντήσεις που τους χρωστάω, ζητώντας τη ζωή που τους στέρησα. Τώρα πια είναι η ώρα της παραδοχής, της αποκάλυψης, τώρα είναι η ώρα της αλήθειας. Τώρα που η μάχη με τον χρόνο έληξε, γύρισα πίσω και είδα τα νιάτα να μου χαμογελούν και να προκαλούν τις πρώτες μου ρυτίδες σε διάλογο....Σήμερα μπορώ να μου πω όλες τις αλήθειες και να φωτίσω όλα μου τα λάθη που τόσα χρόνια έκρυβα για να μην πληγώσω το γόητρο της νιότης.