Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ.......

Τίποτα δεν τελειώνει, όλοι συνεχίζουμε την ατέρμονη κυκλική μας πορεία ξανά και ξανά από την αρχή. Δεν υπάρχει ύλη, δεν υπάρχει θάνατος, υπάρχουν μόνο ψυχές που ταξιδεύουν στα μονοπάτια του σύμπαντος κόσμου.
Είναι οι ψυχές μας, που φορτωμένες εγωιστικά "θέλω" και καταπιεστικά "πρέπει", προσπαθούν να λευτερωθούν από τις συμβάσεις και να ταξιδέψουν σε ακρογιαλιές γεμάτες φεγγάρια και ουρανούς στολισμένους με κοχύλια.
Μα το όνειρο ασφυκτιά κάτω από τη σκιά του τεράστιου τοίχου που μόνοι μας χτίσαμε. Κάθε μέρα ο τοίχος υψώνεται όλο και περισσότερο, προσπαθώντας δήθεν να προστατέψει την ψυχή μας από τους εισβολείς, βουλιάζοντας αμετάκλητα την ύπαρξή μας στον σιωπηλό βυθό της μοναξιάς. Χανόμαστε σε γέφυρες και υπόγειες διαδρομές, σε μονόδρομους και διασταυρώσεις, περιμένοντας κάποιο φωτεινό σηματοδότη να καθορίσει την ρότα μας. Η τυφλή πορεία συνεχίζεται, χωρίς να προσέξουμε την πραγματική ζωή που μόνη της στην άκρη του δρόμου, προσπαθεί να μας χαρίσει χρώματα ανθρωπιάς και μυρωδιές συμπόνιας.
Μια απέραντη δύναμη αγάπης, ντυμένη με το φως της ελπίδας και της δημιουργίας, απλώνει σιωπηλά την ύπαρξή της και περιμένει τους ταξιδιώτες της γνώσης να την συναντήσουν. Μέσα από σπηλιές και ποτάμια, πάνω από θάλασσες και βουνά, δίπλα από εκκωφαντικούς θορύβους και πολύβουα πλήθη, όλοι μας ταξιδεύουμε πολεμώντας και ξαποσταίνοντας, γεμίζοντας τις καρδιές μας λάφυρα - στιγμές, λάφυρα - ελπίδες, λάφυρα - σκέψεις. Όλοι ψάχνουμε για ρίζες, μα ρίζα είναι η ψυχή μας. Όλοι κυνηγάμε τη γνώση, μα γνώση είναι τα συναισθήματά μας. Όλοι αναζητάμε προορισμό, μα προορισμός είναι η σκέψη μας.
Στην πορεία κάπου χαθήκαμε και χάσαμε το στόχο. Περιπλανόμαστε άσκοπα σε μια ρηχή ασχήμια, δίνοντας λάθος μάχες και διεκδικώντας απατηλά όνειρα. Αφήσαμε συναισθήματα, ελπίδες και σκέψεις να ψυχορραγούν στην άκρη του δρόμου, κάτω από την σκόνη του καλοκαιριού. Καμιά άνοιξη δε θα τα βρει, κανένα φθινόπωρο δε θα τα δροσίσει.
Μα ο τοίχος πρέπει να πέσει, το ποτάμι να βρει τη θάλασσα και η νύχτα να ξαναγεννήσει τη μέρα.
Ας χαμηλώσουμε τα μάτια του κορμιού μας και ας αφήσουμε τα μάτια της ψυχής μας να υψωθούν στο σύμπαν. Μια προσευχή θα γεννηθεί , μια προσευχή ντυμένη με το μεγαλείο της απλότητας, με το χρώμα της αλήθειας, με το άρωμα της σιωπής. Και τότε η νύχτα θα φωτίσει, θα γίνει κατακόκκινη, ο τοίχος θα γκρεμιστεί, θα γίνει κατάλευκη ματιά κι ελπιδοφόρο χαμόγελο και το ποτάμι θα βρει τη θάλασσα.
Ένα κοχύλι θα ανθίσει στη μέση του δρόμου και θα χαρίσει στις ζωές μας ξανά το διάφανο χρώμα της πρωινής δροσοσταλιάς.

ΚΑΛΌ ΤΑΞΊΔΙ........