Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Ο Επίκουρος λέει ότι είναι γλυκό πράμα η ανάμνηση των πεθαμένων φίλων αλλά εμένα ο πατέρας μου συχνά όταν ζούσε ήταν και λίγο εχθρός.Ηδιαφορετική οπτική της ζω'ης μας έκανε πολλές φορές να φτάνουμε τις διαφωνίες μας στα άκρα.Ευτυχώς ομως τα τελευταία χρόνια προλάβαμε να απλώσουμε μια φέφυρα ανάμεσά μας και να προχωρήσουμε έστω και λίγο μαζί.Λέω ευτυχώς γιατί τώρα θα ήταν πολύ αργά. Δεν μπορείς να έχεις σχέση με ένα νεκρό, το μόνο που μπορείς να κάνεις μετά το φευγιό είναι να κρατάς ζωντανή μια εικόνα, μια ανάμνηση.
Όσο ήμουν μικρός τον έβλεπα πάντα μέσα από πρίσμα επικριτικό και πολλές φορές απόλυτα καταδικαστικό. Η δύναμη της νιότης και η σιγουριά της με οδηγούσαν στο να τον πυροβολώ αβασάνιστα και να τον καταδικάζω "στο πυρ το εξώτερον". Ηζωή όμως έχει ανάγκη πάντα από γέφυρες......... Ήταν κι αυτός άνθρωπος με αδυναμίες, ήταν κι αυτός κάποτε γιός κι έγινε πατέρας και βέβαια δεν σπούδασε για να περάσει από το ένα στάδιο στο άλλο. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως πίσω από την κάθε του πράξη κρυβόταν ένας τρόπος σκέψης μιας άλλης εποχής, πως οι συμπεριφορές του γεννιόταν μέσα απο εσωτερικές μυστικές διαδρομές που δεν υποψιαζόμουν. Δεν εστίαζα ποτέ στις καλές στιγμές, αυτές τις θεωρούσα πάντα δεδομένες ,ήμουν πάντα απέναντι του κρίνοντας τα λάθη του. Ήθελα ο πατέρας μου να είναι ένας μικρός Θεός κομμέμος και ραμμένος στα μέτρα μου. Έκανα κι εγώ το λάθος που κάνουν οι περισσότεροι γιοί, ήθελα να τον αλλάξω, ήθελα να πείσω πως ο δικός μου τρόπος ήταν ο σωστός κι αυτόν έπρεπε να ακολουθήσει για να συναντηθούμε.
Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια της ζωής του καταφέραμε και οι δυο μετριάζοντας το εγώ μας να βρεθούμε πιό κοντά. Αυτός δέχτηκε για πρώτη φορά να επιβραβεύσει τις προσπάθειες και τις επιλογές μου, κι εγώ έσκυψα κοντά του και ασχολήθηκα με τις απόψεις και τις αποφάσεις του. Τελικά δεν είχε πάντα άδικο. Πολλές επιλογές του που για τα δικά μου δεδομένα φάνταζαν λάθος, σύμφωνα με τα δικά του ήταν σωστές. Εκεί πάνω στην γέφυρα σταμάτησα να κρίνω τα αποτελέσματα των επιλογών του και για πρώτη φορά έριξα μια πρώτη φορά στις αιτίες τους. Έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα μα είμαι χαρούμενος που το κατάφερα έστω και λίγο πρίν το τέλος.
Έχουν περάσει πέντε χρόνια απο τον θάνατό του, ακόμη κι εκείνη τη στιγμή διάλεξε έναν τρόπο αποχώρησης που με έκανε έξαλλο από θυμό. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο όταν μου είπε"κλείνω και φεύγω", έκλεισε το τηλέφωνο και πέθανε. Λίγες μέρες μετά συνειδητοποίησα πως ο τελευταίος που τον είχα ακούσει ήμουν εγώ.Ο θυμός μου για την απότομη έξοδό του δεν με είχε αφήσει να δω τα πράγματα ψύχραιμα. Έφυγε όπως αυτός ήθελε και παρακαλούσε, όρθιος ,αξιοπρεπής, γεμάτος δύναμη. Αυτός ο θυμός άργησε να καταλαγιάσει, την ώρα που το νεκρό σώμα του έμπαινε στο χώμα εγώ ,για άλλη μια φορά, του φώναζα τα παράπονά μου, του έριχνα ευθύνες για το ότι έφυγε αφήνοντας με μόνο να παλεύω με τα προβλήματα, μου έριχνε το μπαλάκι κι εγώ οργιζόμουν. Έπρεπε από εκείνη τη στιγμή να αναλάβω εγώ να φέρω σε πέρας ότι αυτός είχε αφήσει στη μέση. Κι άλλο λάθος.....,εγώ έπρεπε να συνεχίσω το δικό μου δρόμο και όχι να μπώ στο δικό του, αυτός είχε μόλις τελειώσει. Καθόμουν εκεί γονατιστός μέχρι την τελευταία φτυαριά, ο θόρυβος που έκανε το χώμα καθώς έπεφτε μου τρυπούσε τ'αυτιά και νόμιζα πως η γη χανόταν.
Κι όμως πόσο εύκολα οι άνθρωποι φεύγουν απ'τη ζωή μας! Κλαίμε για μας και όχι γι αυτούς που φεύγουν, τους ζητάμε ευθύνες για το ότι μας άφησαν μόνους.
Αναρωτιέμαι τι έχει μείνει ύστερα από τόσα χρόνια, ένα κομάτι άσπρο μάρμαρο χαμηλά στο χώμα, ένας μεγάλος σταυρός και μια κιτρινισμένη από τον καιρό φωτογραφία. Δεν πήγα ποτέ στον τάφο του, άλλωστε αυτός δεν είναι εκεί. Με ενοχλούν τα πλαστικά λουλούδια, τα άσβεστα κεριά και οι παλιές φωτογραφίες. Τα νεκροταφεία είναι μικρά εμπορικά κέντρα που μαζεύονται άνθρωποι ψάχνοντας την ελπίδα, εγώ την ελπίδα την βρήκα στα μάτια της οκτάχρονης τότε κόρης μου όταν δυο χρόνια μετά την μέρα που ο παππούς "πήγε στον ουρανό" με ρώτησε γιατί δεν χαμογελάω πιά όπως παλιά. Αυτόματα το πένθος είχε τελειώσει.
Τώρα πια ζω την παράδοξη απουσία του. Η ανάμνηση του μπαμπά μπήκε κι αυτή στη βάση των δεδομένων του μυαλού μου μαζί με χιλιάδες αλλες πληροφορίες της καθημερινότητας.Κάθε φορά που τα data της εικόνας του εμφανίζονται στην επιφάνεια εργασίας μου, ένα διαφορετικό πένθος γεννιέται μέσα μου, σιωπηλό, αντιδραματικό, εντελώς στεγνό και αθέατο.
Ο απολογισμός ενός θανάτου είναι νομίζω τις περισσότερες φορές ίδιος. Όλα πρέπει να λέγονται και να γίνονται εν ζωή, "μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται", καμιά πληγή δεν κλείνει απλά σέρνεται πίσω σου δια βίου και σε καθορίζει. Όσες προσευχές και μνημόσυνα κι αν κάνεις, όσα καντήλια και άσβεστα κεριά κι αν ανάψεις, όσα δακρυα κι αν αφήσεις πάνω στα μάρμαρα, όλα πάνε τζάμπα. Πρέπει να βρείς το κουράγιο να σταθείς μπροστά σον άνθρωπο που σε γέννησε, με ψυχή γυμνή, και να του πείς όλα όσα θέλεις πριν πεθάνει, παράπονα, οργή, αγάπη, μίσος, όλα...Αν στο τέλος αποτύχεις να χτίσεις μια ώριμη σχέση με τον πατέρα σου να ξέρεις οτι τίποτα δε θα γεμίσει το κενό. Πάρτο απόφαση και ξέχασε πως κάποτε ήσουν γιός, άλλαξε ρότα και γίνε τουλάχιστον σωστός πατέρας, τότε μόνο θα καταλάβεις πως κι ο δικός σου πατέρας δεν σου κράτησε ποτέ κακία για τίποτα. Ίσως στο βάθος του χρόνου τα βήματά σου σε οδηγήσουν στον τάφο του, όχι για να του μιλήσεις, αλλά μόνο και μόνο για να πετάξεις απο πάνω του όλα τα πλαστικά λουλούδια που του βαραίνουν τη μνήμη.-

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

ΝΑΙ , ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ....!!!!!

Κι ετσιεχθες το βραδυ ενας κυκλος ζωης εκλεισε και ενας αλλος εχει ηδη ανοιξει.Απο το μικροφωνο του σχολειου ακουστηκε το ονομα της κορης μου για να παραλαβει το απολυτηριο του δημοτικου.Αυτοματα λες και πατηθηκε το play, μια ταινια αρχισε να προβαλεται στην οθονη του μυαλου μου.νοσταλγικα, γλυκα συναισθηματα και εικονες πασπαλισμενες ζαχαρη αχνη γεμισαν την ψυχη μου.Εξι χρονια γεματα στιγμες κι αναμεσα τους ενα μικρο παπακι να μεγαλωνει και να γινεται κυκνος. Στην μεγαλη οθονη αρχισαν να προβαλονται φωτογραφιες απο την σχολικη ζωη των "αποφοιτων",παιδια με προσωπακια φωτεινα και χαρουμενα που σιγα σιγα αλλαζαν και κρατοντας την δροσια τους γινοταν εφηβοι με αυτοπεποιθηση και ορμη.
Σταθηκα στην γωνια του προαυλιου και την παρακολουθουσα.Το αγουρο γυναικειο της σωμα δεν εμοιαζε με εκεινο το παιδικο που θυμομουν, ηματια της γαλαζια σαν τεραστια θαλασσα και οι κινησεις της,γυναικειες πλεον, προδιδαν την αλλαγη.Το μικρο μπουμπουκι ανθιζε και γινοταν καμελια.
Απλωσα το χεριμου και ακουμπησα τον ωμο της γυναικας μου, ηθελα να αιστανθω την παρουσια της, να την ευχαριστησω για το δωρο που μου χαρισε,να της εκφρασω ευγνωμοσυνη και θαυμασμο. Δωδεκα χρονια καθημερινης προσπαθειας, ψυχικης καταθεσης και πραγματικης αγαπης ειχαν δημιουργησει ενα μικρο θαυμα, ειχαν βαλει τις βασεις για το αυριο.
Τα πρωτα δακρυα αποχωρισμου φανηκαν στο διαφανο προσωπο της μικρης.Στα χερια της κρατουσε πλεον και επισημα το χαρτι του τελους "ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΟ".......
Αγκαλιες, ευχες, εικονες,δακρυα, συναισθηματα, ολα μαζι πεταγαν πανω απο τις ψυχες τους κι εγω παρατηρητης μιας νεας ζωης επλαθα ονειρα και ψυθηριζα προσευχες.
Για αλη μια φορα δεν τα καταφερα, η φωνη μου εσπασε και ενα δακρυ φανηκε στον οριζοντα των ματιων μου.
Βγηκαμε απο την μεγαλη καγκελοπορτα του σχολειου, την κοιταζα καθως προχωρουσε μπροστα μου, ηταν η στιγμη που εχασα την μαχη με το δακρυ. Το αφησα να κυλησει με ανακουφηση και περηφανεια.
"ΝΑΙ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ!!!"

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

ΕΓΩ ΚΙ Ο ΑΛΛΟΣ

Ξαφνικα ολα αλλαξαν,χρονια περιμενες και η ωρα ειχε φτασει, τα φτερα σου μουδιασμενα και δειλα απλωθηκαν και αρχισες να πετας.Το ταξιδι ξεκινησε κι εσυ θαμπωμενος απο το φως πηγαινεις ολο πιο ψηλα. Οι ακτινες του ηλιου σε χαιδευουν και αισθανεσαι επιτελους ζωντανος,μα το χθες γατζωμενο πανω σου ακομη σαλευει απειλητικα και σε προκαλει.
Γι αυτο το σκοταδυ θελω να μιλησω,το σκοταδυ της ψυχης μου.
Λιγες ειιναι οι αναμνησεις μου που ντυμενες πολυχρωμα στεκονται αφοβα στο φως του ηλιου,οι περισσοτερες κρυβονται πισω απο μια ανθρωποφαγα σκια.
Ειναι δυσκολο να μεγαλωνεις σε μια οικογενεια που ζει πισω απο τον ηλιο και ακομα πιο δυσκολο να εισαι εσυ αυτος που εχεις αναλαβει ,αθελα σου, την υποχρεωση να της χαρισεις λιγο φως.Απο τα πρωτα χρονια της ζωης μου αιστανθηκα την υποχρεωση να ειμαι τελειος, μια υποχρεωση που οι αλλοι, σιγα σιγα ,υποδορια μου περασαν χωρις να το καταλαβω.Ημουν ο μονος που μπορουσε να πραγματοποιησει τις προσδοκιες τους και επρεπε να το κανω με τον καλυτερο τροπο.Επρεπε παντα να ειμαι αυτο που οι αλλοι ηθελαν, να ακολουθω τα πρεπει τους και να τους χαριζω με την υποκοη μου την χαρα.Ημουν ενα παιδι μαζεμενο και συνετο ,οχι γιατι ηθελα αλλα γιατι ετσι επρεπε.Η υπακοη και η αντιδραση δεν υπηρχαν, το ξεσπασμα και η απαιτηση απαγορευοταν και παντα επρεπε να ακολουθω κανονες και στρατηγικες.Ολα επρεπε να τα οργανωνω σωστα απο πριν προβλεποντας το αποτελεσμα της καθε μου πραξης. Αν η οποιαδηποτε επιλογη μου φανταζε αμφιβολη αμεσως της εκανα delete, δεν ειχα το δικαιωμα του ρισκου.Επρεπε ολοι να θαυμαζουν την ωριμοτητα μου και να δινουν γι αυτο επαινους στους γονεις μου. Αυτος αλλωστε ηταν ο στοχος,επρεπε εγω να ειμαι το καμαρι της οικογενειας που κρατοντας με ψηλα σα λαβαρο θα εκρυβα την σκια.
Σιγα σιγα αρχισα να καταλαβαινω το παιχνιδι αλλα δεν μπορουσα να αντιδρασω, το φαρμακο της της ενεσης ειχε απλωθει για τα καλα σε ολοκληρο τον συναισθηματικο μου κοσμο.Συνεχιζα να ειμαι ενας Αλλος. Εβλεπα στα ματια των γονιων μου απο την μια την σκια και απο την αλλη την παρακλιση. Χωρις λογια, ισως και ασυνειδητα,οταν με κοιταζαν εκλιπαρουσαν για λιγο φως.Ετσι αποφασισα να συνεχισω να ειμαι ο Αλλος για να τους δωσω λιγη χαρα. Καθισμενος στην ακρη, διακριτικος , γεματος αγαπη και κατανοηση, εχτιζα το σκαρι της ζωης που μου υπαγορευαν.Ειχα γινει το αποκουμπι και η ελπιδα τους κι αυτο με παρηγορουσε. Μπορει να θυσιαζα τον εαυτο μου για τον Αλλο μα εβλεπα την θυσια να πιανει τοπο.
Παντα ομως ενας κεραυνος πληγωνει την σιωπη της νυχτας και προλογιζει την απροσμενη καταιγιδα.Το ρολοι ειχε κανει μια ολοκληρη περιστροφη και ηταν ξανα στο σημειο μηδεν.
Ειχα βαρεθει να ειμαι ο Αλλος ηθελα να γινω ο εαυτος μου οσο ηταν ακομη καιρος.Επρεπε να γλυτωσω απο το καραβι που βουλιαζε.Αφησα την ψυχη μου ανοιχτη και το μυαλο μου χαλαρο να αιστανθουν τον ερωτα. Για πρωτη φορα αφαιθηκα να με παρασυρει το αγνωστο χωρις μελετημενες κινησεις και στρατηγικες.Τελικα καταφερα να δωθω ανευ ορων σ'ενα αυριο που εγω θα αποφασιζα γι αυτο.
Εφυγα............. Η επομενη μερα με βρηκε να αναπνεω καθαρο οξυγονο με ανακουφιση και να πεταω περα απο τα σκοτεινα μου "χθες". Τα αντιφατικα μου συναισθηματα ομως ακομη με πληγωναν,οι επιθυμιες μαχονταν με τις υποχρεωσεις. Η μαχη ομως ηταν ανιση πλεον, ο Αλλος ειχε χασει.
Πανω απο δεκα χρονια εχουν περασει απο την πρωτη μου ελευθερη πτηση, η πορεια μου εχει αλλαξει ενελως και μια νεα ,ολοκληρωτικα δικη μου, οκογενεια με αγκαλιαζει ζεστα χαριζοντας μου την ηρεμια και τη δημιουργηκοτητα που παντα ζητουσα.
Η ζωη ομως ειναι σκληρη και δεν κανει εκπτωσεις και χαρες.Τα σημαδια που αφηνουν πανω μας τα παιδικα χρονια δεν σβηνουν ποτε ,μας συντροφευουν μεχρι το τελος.Δεν μπορουμε να γλυτωσουμε η να αδιαφορησουμε γι αυτα. Το μονο που μπορουμε να κανουμε ειναι να μαθουμε να ζουμε μ'αυτα και να τα χειριζομαστε.
Καθε φορα που ριχνω την ματια μου στον οριζοντα της ψυχης μου συνανταω εκεινη την παλια σκια που μ'εχει σημαδεψει καθοριζοντας καθε πτηση και καθε πορεια της ζωης μου.Ειναι ακομη εδω και προσπαθει να καλυψει ολοκληρη την νεα μου ζωη.Πολλες φορες καταφερνει να απλωσει το σκοταδυ της και να σπιλωσει συναισθηματα κι αγαπες.Ενας καινουριος καθημερινος αγωνας εχει γεννηθει,το ιδιο σκληρος και επωδυνος. Αυτη η σκια πρεπει να μεινει στην ακρη, χωρις να ενοχλει κανεναν απο τους αγαπημενους μου, παρα μονο εμενα.Δυσκολος πολεμος και πολλες φορες ανισος,μαχες κερδιζονται και αλλες χανονται μα εγω πρεπει να στεκομαι ορθιος και να παλευω τις συννεφιες μου .
Ο πολεμος δεν εχει τελειωσει ακομη και οι μαχες συνεχιζονται. Μεσα μου ξερω πως καθε πολεμος τελειωνει με απωλειες. Ενα πραμα φοβαμαι,την τελευταια μαχη, την μητερα των μαχων. Ελπιζω οταν φθασει η ωρα της να ειμαι ετοιμος και να πολεμησω οσο πιο σωστα γινεται. Ξερω πως εκεινη τη στιγμη, λιγο πριν αρχισει η μαχη, θα εμφανιστει παλι μπροστα μου ο Αλλος, πανοπλος,ετοιμος να με κατασπαραξει, κι εγω πρεπει να βρω το κουραγιο να Με νικησω αλλη μια φορα..............